Ramazan ayındayız…On bir ayın sultanı…Ramazan sevinci bir başkadır bizim ülkemizde….İftarlar, sahurlar, ziyaretler, misafirlikler…Bir de yardımlaşma…
İki yıldır buruk yaşıyoruz bu ayı…Pandemi yüzünden… Gelenek-görenek ne varsa altüst oldu. Komşuyu iftara davet edemiyoruz. Dostlarla iftar sonrası çay sohbeti yok. Eve kapandık, bir nevi yalnızlaştık…Bunlar zorluklarımız…
İyi tarafları da oldu aslında…İsraf, gösteriş iftarları son buldu…Siyasi partiler iftar verirdi…Hangi partinin iftarına katılım daha çok oldu, hangisine az?…Bunları konuşup tartışırdı ahali. Bu etkinliğe ibadet değil siyaset iftarları derdik…
Hele belediyeler…Bundan 3-4 yıl önce İstanbul’da bir ilçe belediyesi iftar veriyor. Şehrin ana caddesini trafiğe kapatmışlar. Yüzlerce metre uzunluğunda yemek masaları kurulmuş. Televizyonlar canlı yayında…Belediye başkanı konuşuyor. Burada yüzbin kişiye iftar veriyoruz. Hodri meydan…Bu bir rekordur…Diğer belediye başkanlarına sesleniyorum. Bakalım rekorumuzu kıran olacak mı?..
İnanın, onu izlerken insanlığımdan utanmıştım…Sokak iftarı yarışması …Şehrin en işlek caddesi kapatılmış, bölgede trafik felç…Çevrede, evine ulaşmaya çalışanlar perişan halde…Başkanlar iftar olimpiyatında idi…İftar şov…İşin bir boyutu bu…
Diğer boyutu ise, sizin iftar şovunuza acaba kaç tane ihtiyaç sahibi katılıyor?…Televizyonların canlı yayınladığı, siyasetçilerin nutuk attığı yemeğe gerçek ihtiyaç sahibi katılır mı? Oraya gelebilir mi? Çok zor… İftar şovmenlerinin böyle bir derdi de yoktu zaten…Bunun adı yardımlaşma olamaz. Ramazan eğlenceleri rezaletine hiç girmiyeceğim.Temennimiz, eski ramazanlarda kalsın bu alışkanlıklar…
İşte şimdi tam zamanı…Sokak iftarına harcadıkları parayı, ihtiyaç sahiplerine bizzat takdim etsinler…Eğer maksatları, bu ayın ruhuna uygun davranmak ise…Buyurun pandemi fırsat sunuyor. Televizyonda hodri meydan demiştiniz ya…
Bizim kültürümüzde oruç ayı yoksulun, ihtiyaç sahibinin kollanıp gözetildiği mevsimdir. Atamızdan dedemizden böyle gördük…
Yakınlarımızı komşularımızı gözetmeliyiz. Yardımlaşma sadece, fitre, zekat ile olmaz. Birbirimizin hukukuna dikkat etmek gerekir. Yani oruç tutan ile tutmayan arasındaki hukuk…
Yıllar evvel Bostancı’da gayrimüslim bir komşumuz vardı. Leon amca…Vefat edeli epeyce oldu. Toprağı bol olsun derler ya…Öyle yad edelim. Ramazan ayında sokakta bir yudum su, bir dal sigara içmediğini ifade ederdi. Oruçluya saygısından…
Şu veya bu sebeple oruç tutmuyor, tutamıyor olabiliriz. Ancak,çarşıda pazarda oruçlunun hukukuna riayet etmek insani bir meseledir. Kişilik haklarına hürmet meselesidir. Sigara kullanmadığım için bilemiyorum. Fakat, oruçlu olan sigara tiryakileri tütün kokusundan çok rahatsız oluyorlar. Tiryakiler bunu bilmeli…
Mahallemizde bir tek Hindu yaşasa…Korkusuzca ineğe tapınabilmeli…Hatta tapınacak inek bulamıyorsa yardımcı olmalıyız. Huzur içinde ibadetini yapsın diye…Müslüman olmanın gereği budur.
Yardımlaşma sadece maddi boyutlu olmaz. Birbirimizin hassasiyetlerine saygı göstermek…Sokaklara çöp atmamak…Komşuyu rahatsız etmemek…İnsanlara tebessüm etmek…Vs…Vs…
Toplumda yardımlaşma yaygınlaşırsa bir çok sorun çözülür. Aramızdaki bağlar güçlenir. Karşılıklı saygı sevgi ağı kuvvetlenir. Mevlana’nın dediği gibi, ‘ Bir mum diğer mumu tutuşturmakla ışığından bir şey kaybetmez.’
Atalarımız,herkesin yardımlaştığı yerde işler yarım kalmaz’ demişler. Yardımlaşmayı alışkanlık haline getirmek temennisiyle…Nice ramazanlara…
